Welkom op mijn blog!

Het zal voor velen een beetje onwennig zijn – iemand die zich coach noemt en eerlijk vertelt over haar eigen (herstel)ervaring en emoties. “Dat is privé, dat doe je toch niet?”, zullen sommigen denken. “Goh, dat zij dat durft”, zullen anderen denken. Of misschien denk je dat mensen juist niet geholpen willen worden door een coach die zo open durft te zijn over haar eigen pijn. Hoe zit dat nou?

We hebben allemaal onze eigen uitdagingen, het hoort bij menszijn. Dus waarom zouden wij (inclusief coaches en hulpverleners) doen alsof dit niet zo is? Het helpt niet als je het masker van perfectie ophoudt, of dat je niet toegeeft dat ook jij moeilijke momenten hebt gehad. Het enige wat dit doet is de afstand vergroten tussen mensen. Door het juist niet te hebben over je eigen ervaringen, ontneem je iemand de kans om zichzelf in de struggle te herkennen. Mensen hebben echt iets aan de opgedane herstellessen van een ander, mits het op een authentieke wijze wordt gedeeld. Dat vormt de basis van mijn blog én mijn coaching. Ik gun iedereen meer zelfreflectie en eerlijkheid naar zichzelf toe; minder oordeel en meer zelfcompassie. Als jij (of iemand die jij kent) steun vindt in mijn woorden, ervaringen, inzichten, dan is mijn ervaring waardevol geweest. 

Een van de dingen die misging in mijn eigen herstel was het feit dat ik mezelf totaal afzonderde van de wereld – letterlijk en figuurlijk. Door de schaamte voor mijn burnout en uiteindelijke depressie ging ik contact met anderen uit de weg. Ook geloofde ik vanaf een hele jonge leeftijd dat hulp vragen zwakte betekende, dus dat had ik mezelf ook afgeleerd. Het duurde 2,5 jaar voor ik in aanraking kwam met ervaringsdeskundigen. Mensen die, net als ik, heftige dingen hadden meegemaakt en toch hun kwetsbaarheden hadden geaccepteerd; dat ze open en eerlijk durfden te zijn over hun ervaringen en uitdagingen hielp mij mijn eigen kwetsbaarheden en valkuilen onder ogen te zien en nog belangrijker, te accepteren. Op het moment dat ik mezelf permissie gaf om kwetsbaar te zijn en mezelf te laten zien, toen begon mijn leven te veranderen.

Ik ben deze mensen dankbaar want zij, meer dan wie dan ook, hielpen mij herstellen. Ze hebben mij geïnspireerd en gemotiveerd. En dat hoop ik voor anderen te doen. 

Voor wie is mijn blog?

In eerste instantie schrijf ik voor mezelf. Mijn blog is dé plek waar ik helemaal mezelf kan zijn. Hier geef ik mijn hart de ruimte om van zich te laten horen en waar mijn zelf-reflecterende ‘ik’ zich helemaal uit kan leven. Door haar heb ik mezelf het meest leren kennen en zij is een onmisbare deel van mijn leven geworden.

Naast dat ik voor mezelf schrijf, is mijn blog er, voor bijvoorbeeld mensen die zich niet gehoord, niet gezien en niet begrepen voelen. Mijn woorden kunnen troost of begrip bieden voor partners of ‘familie van’ een geliefde die nu een burnout hebben. Of mensen die worstelen met hun emoties en die zich daardoor eenzaam voelen. Maar mijn blog kan ook toegevoegde waarde hebben voor (toekomstige) GGZ-hulpverleners die nieuwsgierig zijn naar het perspectief van een ex-patiënt. Wie jij ook bent, als jij jezelf in de woorden en ervaringen van een ander kan herkennen, dan weet je dat je niet alleen bent – er is hoop. 

Ik gun iedereen meer zelfreflectie, want met veel reflectie krijgen we andere keuzes: ga ik zo door of wil ik het anders doen? Hoe pakt een ander een vergelijkbare situatie aan en durf ik dat zelf te proberen? Daarom kan het zo waardevol zijn om iemand te hebben die zijn of haar verhaal open en eerlijk vertelt. Het opent een deur en jij mag zelf kiezen of je naar binnen wilt of niet. Je komt verder als jij dat wilt.

Waarom schrijf ik in het Engels én in het Nederlands?

Mijn moedertaal is Engels en ik woon al meer dan 20 jaar in Nederland. Ik schrijf op mijn gevoel, soms is dat gemakkelijker in het Engels soms juist in het Nederlands.

Zijn er onderwerpen waar jij nieuwsgierig naar bent? Stuur mij een email als je ergens meezit of vragen hebt over herstel. Ik hoor graag van jou!

Liefs, Emma.