WTF is STE?

WTF is STE?

STE is dat onzichtbare ingrediënt, vergelijkbaar met een e-nummer, wat ik onbewust voegde aan iedere deel van mijn leven toe (en af en toe nog steeds). De snelSTE. SlimSTE. DapperSTE. SterkSTE. Ik voegde het overal toe. STE is de toevoeging dat ik strooide in delen van mijn leven waar ik onvoldoende “X” voelde. Voelde ik niet goed genoeg? Dan moest ik de beSTE zijn. Voelde ik me dom? Dan moest ik de slimSTE zijn. Voelde ik me zwak? Dan wilde ik de sterkSTE zijn. Vanuit dat plek in mij waar ik onzeker over was, bepaalde ik waar ik naartoe wilde en voegde een STE  toe om mijn doel te bereiken, om mezelf te overtuigen dat ik dát niet was, wat ik niet wilde zijn. De STE’s hielpen mij vele doelen te bereiken. Totdat mijn voorraad op was en ik niets meer had om mezelf te helpen. Dat was het diepste punt van mijn leven.

4 jaar na de crisis, na afscheid te hebben genomen van mijn therapeuten en medicijnen, worstelde ik nog altijd met de lichamelijke nasleep van de burnout en depressie. Een paar maanden na het begin van mijn burnout, ontdekte dat ik lactose-intolerantie had en rond jaar 4, ontwikkelde ik een histamine intolerantie, wat normaal eten bijna onmogelijk maakte. Door het eten van bepaalde ingrediënten kreeg ik hartkloppingen en paniek aanvallen (kun jij je voorstellen?) Iedere maaltijd voelde letterlijk als een hartinfarct. Maandenlang liep ik ziekenhuis in en uit, oneindig veel tests om te snappen wat er aan de hand was, maar kwamen we geen stap verder. De laatste interventie was een eliminatie/ re introductie dieet. Als ik die dieet in 1 woord zou moeten omschrijven, dan was dat: hel.

In die periode, had ik een gesprek met een van mijn dierbaarste vriendinnen. Het ging over voeding en dieet. Ik vertelde hoe moe ik was geworden van al dat aandacht wat ik aan het eten moest besteden. Ik had de afgelopen paar jaar heel hard gewerkt, maar niets in vergelijking met deze dieet. Tijdens ons gesprek, zei ze terloops, hoe eetstoornissen niets te maken had met voeding en alles te maken met controle. Mijn eerste (innerlijke) reactie was, ‘wtf heeft eetstoornissen hiermee te maken?!” Maar ik was zo moe en dat verplichtte mij te vertragen en echt luisteren. Ik vroeg me af of er een kern van waarheid in zat. De dag daarna vond ik mezelf in de keuken, weer gefrustreerd raken over de hoeveelheid werk en energie het mij kostte om een gewone lunch te maken. Ik begon mezelf af te vragen: waarom was mezelf voeden zo veel werk? Voor wie was ik zo hard aan het werken? Klopte het dat ik probeerde iets te controleren en zo ja, wat probeerde ik zo hard onder controle te krijgen? En toen sloeg het in als een bom. 

Ik werd bewust van een eindeloos patroon waarvan ik tot dat moment, zijn bestaan nog niet kon zien.

Ergens langs mijn reis naar herstel, struikelde ik op medische data waar er een bewezen link was tussen depressie en dieet. Ik begon elk boek, wetenschappelijke studie en web artikel te consumeren, mezelf bewapenen met genoeg informatie dat mij in staat zou stellen om de depressie te vernietigen. Deze kennis paste ik toe op mijn eten en ik werd extreem in wat…en hoe…en wanneer…en hoeveel ik van mezelf mocht eten. 2 jaar lang heb ik elke maaltijd zitten stressen en verhongeren. Tot dat moment in de keuken, had ik geen flauw idee dat ik STE aan mijn eetpatroon aan het toepassen was. Hoe? Ik deed mijn best om de slimSTE te zijn in de oorlog tegen deze ‘vijand’. Die delen van mij, waar ik me altijd zo sterk mee identificeerde (harde werker, doorzettingsvermogen en mijn intelligentie) waren nu wat mij zwakker maakten. Ik was inderdaad mijn eten aan het controleren, omdat ik mijn depressie slimmer af wilde zijn. En in de tussentijd maakte ik mijn lichaam kapot. Ouch.

Mijn doel was, vond ik op dat moment, bewonderenswaardig: ik was bereid te doen, dat wat nodig was om de depressie te verslaan. Maar hier ging het juist fout: omdat ik mijn doel ergens buiten mezelf plaatste (ik zag de depressie niet als onderdeel van mezelf, maar als een vijand wat al mijn energie en hersens nodig had om te verslaan). Loskomen van de depressie betekende loskomen van dat deel van mezelf dat mijn liefde, aandacht en troost nodig had. Niet durven toegeven dat ik het nodig had om geliefd en gewaardeerd te voelen (ook niet van mezelf), hield de depressie in stand; en zo bleven we vechten voor deze ruimte in mij. Ik had liefde en acceptatie vervangen met een ondraaglijke druk te leren, vechten en presteren. Ik gaf onbewust deze delen van mij, delen dat ik heel mijn leven afhankelijk was voor mijn kracht, vrije spel over mijn leven; en in het proces, mijn eigen IK langzaam aan het vernietigen was. Een bijzonder pijnlijke realisatie, maar door het te realiseren, was ik eindelijk verlost van de onzichtbare (en loodzware) ketenen dat ik veel te lang meedroeg. Wat ben ik deze ontdekking dankbaar. Ook ben ik dankbaar voor mijn vrienden, die op een zeer liefdevol manier mij mezelf hielpen zien in de momenten dat ik dat zelf niet kon.

Waar en wanneer heb jij STE’s toegevoegd in jouw leven? Wat is ervoor nodig om dit patroon te doorbreken?