Mini-Symposium Tilburg University

Op 25 september, 2020, nam ik, samen met 5 collega gastdocenten, deel aan een mini-symposium aan de Tilburg University, afdeling psychodiagnostiek. Het deed zoveel met mij dat ik er over moest schrijven. Wat een mooie ervaring!

Mijn deel van de online gastles ging over mijn ervaring en herstel van burnout en zware depressie. 

De docenten en tech support regelden alles (thank God) en het ‘enige’ wat ik hoefde te doen was mijn verhaal vertellen. ‘Enige’ klinkt alsof het iets heel kleins is maar het tegendeel is juist waar: om mijn verhaal op een professionele manier te kunnen vertellen werd ik een jaar lang begeleid door 2 ervaringsdeskundigen bij Fameus, Centrum voor Herstel en Ontwikkeling. Ik merk dat, hoe vaker ik mijn verhaal vertel, hoe makkelijker het wordt te vertellen; soms vergeet ik hoe moeilijk het ooit was, zo open te zijn over mezelf. Ik word even stil als ik besef hoe ver ik ben gekomen.

Wat ik heel opmerkelijk vond was dat van de 200 studenten, iedereen behalve tech support en de docent deden hun camera’s uit. Ik snap wel dat mensen liever niet naar zichzelf of naar bewegend mensen kijken tijdens een les. Ik kon het waarderen. Voor mij voelde het als een relaxed gesprek tussen mij en een hele lieve docent. ‘De warmte van een goed gesprek is ook online te voelen’, dacht ik.

Ik begon met een klein stuk over mijn achtergrond en waar ik vandaan kom (ik ben in Canada geboren en ben kind van Italiaanse immigranten). Ik voelde een beetje nerveus. Dat gevoel zorgde ervoor dat ik mijn verhaal ging zoeken in een la in mijn hoofd en begon dit voor te lezen. Maar het voelde dat ik een beetje stijfjes aan het vertellen was en dacht, ‘dit is niet hoe ik wil dat dit gaat’. Dus ik vroeg of we over konden gaan naar vragen vanuit het publiek; voor mij voelde dat authentieker. Als ik niet weet wat komen gaat, kan ik me niet op een script terugvallen. Dan weet ik zeker dat ik het recht uit mijn hart ga vertellen. Gelukkig vonden ze het een goed idee.

De vragen 

Ik vertel heel graag over mijn ervaring. Deze houding helpt enorm als je in een situatie bent waar anderen iets van jou willen leren. Dit geldt andersom ook. Ook ik kan niet uit een gesloten boek leren. Het enige no-go area is de relatie tussen mij en mijn kinderen. Uit liefde en respect voor mijn kids, blijft dit privé. Gelukkig begreep iedereen dit.

Ik was onder de indruk van de kwaliteit van de vragen. De studenten zijn 3de jaars Bachelor studenten psychologie, dus ik wist niet wat voor vragen ze zouden stellen; ik had werkelijk geen idee. Tijdens de les zei ik regelmatig, ‘wat een goede vraag’. En wat ik regelmatig dacht was, ‘wat had ik graag deze vraag tijdens mijn eigen therapie willen horen’. Een dik compliment dus voor deze groep: de volgende generatie psychologen. Dit geeft mij hoop.

Wat vind ik van online lesgeven?

Ik vind online lesgeven eigenlijk best leuk. Zeker als ik de technologie niet hoeft te regelen. Niet mijn sterkste kwaliteit. 🙂

Wat stond mij het meeste bij?

Wat ik echt ongelofelijk mooi vond, gebeurde in de laatste paar minuten toen ik klaar was met mijn verhaal. Tijdens de les stelde de studenten hun vragen via chat bericht en de docent stelde ze aan mij. Na afloop, wilde ik de berichten zelf graag meelezen en gelukkig mocht dat van de docent. Tijdens het lezen zag ik plotseling een lachend gezicht. Dan nog eentje. En nog een. Ineens zat mijn scherm vol met de gezichten van een heleboel studenten aan wie ik mijn ervaringsverhalen net vertelde. Het kwartje viel later pas, maar…de studenten lieten zichzelf zien. Aan mij. Zoals ik mezelf liet zien aan hen, door het delen van mijn verhaal. Het was de juiste call om niet volgens een script mijn verhaal te vertellen en gewoon antwoorden te geven op de vragen die ze hadden. Dit is waarom ik het doe, waarom ik mijn verhaal moet delen. De verbinding tussen mensen, zelfs online, brengt ons allemaal een stap verder. Op welk manier dan ook.

Mijn ervaring is mijn diploma.

In 1997 haalde ik mijn bachelor Sociology van Saint Mary’s University in Halifax, Nova Scotia. Ik heb diverse opleidingen gevolgd en diploma’s gehaald afgelopen jaren. Maar het diploma die voor mij het meeste waarde heeft, is mijn ervaring. Mijn ervaring IS mijn diploma. Ik heb alle opdrachten, uitdagingen, proeven overwonnen en belangrijker, overleefd. De lessen die ik door bloed, zweet en tranen heb geleerd, mag ik nu doorgeven aan een ander. Als dit betekent dat iemand meer zelf acceptatie brengt of dat iemand een nog beter hulpverlener wordt, dan is dit de pad dat ik moet bewandelen. Dit is mijn missie geworden: mijn verhaal delen.

Ik heb de docenten bedankt dat ik mocht meedoen aan het symposium. Om niet te vergeten wat een mooie feedback ik heb gehad, zet ik een paar hier op een rijtje:

Wietske van Oorsouw, UD en opleidingsdirecteur Master Psychologie en Geestelijke Gezondheid at Tilburg University

“Ervaringsdeskundigen bewijzen keer op keer hun waarde in het ontwikkeltraject van startende psychologen. Zij delen persoonlijke verhalen die bestaan uit combinaties van kracht, kwetsbaarheid, zelfinzicht, emotie en humor. Dit mini-symposium gaf academische studenten de mogelijkheid om (complementaire) ervaringskennis op te doen, die over het algemeen niet in studieboeken staat en positief bijdraagt aan de vorming van aanstaande professionals.” 

Een paar van de studenten:

“Thank you so much, I think for a lot of us it was very useful to hear this, not only for the lecture, but for our own personal problems and self-understanding.”

“You really connected with us, thank you!”

En de docent, Carlo Garofalo:

“I was very happy as I try to convey this kind of messages during the course, but there is nothing like hearing it from lived experience. The bottom line is that I think students got to understand that their human qualities are perhaps more important than their skills and knowledge, and that after all, the real expert in the room is always the patient, as the expertise we are talking about is the patient’s life and nobody can know about it better than him or herself.”

Op naar het volgend avontuur.

Emma.