Wat maakt iemand ‘vuurproef?’

Het stuk hieronder schreef ik half maart, in de eerste weken dat Corona zich razendsnel over de hele wereld verspreidde. In die periode gingen er dagelijks landsgrenzen dicht. Ik kon het dichtgaan van een ijzeren hek bijna ‘horen’ en ‘voelen’, want mijn man zat op dat moment in het buitenland; en ik wist niet of hij op de afgesproken tijd terug zou (mogen) komen. Er was veel angst. Veel stress. Mijn eerste reactie? Ja, hoor…vluchten.

Maar…wat ‘moet’ je WEL ‘doen’ bij angst of veel stress?

Ik schrijf. Schrijven helpt mij mijn gedachten te ordenen en mijn gevoelens helder te ‘zien’ en ook…te voelen. Mijn woorden teruglezen levert mij waardevolle informatie op over mezelf, wat ik meestal mis als ik aan het overleven ben. Angst vertroebelt de boel. Het kost tijd dan om de emoties te ontrafelen, te accepteren dat ze er zijn, en mezelf permissie geven ze te voelen. Dit is het meest gezonde proces van ‘doen’ dat ik in mijn toolbox heb. Het brengt me rust van waaruit ik weer in staat ben andere (meestal gezondere) keuzes te maken. Het verandert mijn houding van een nare situatie willen ontvluchten naar één waar ik mild ben voor mezelf en dezelfde situatie met nieuwsgierigheid aankijk: Wat heb ik nodig om hiermee om te gaan? Welke opties heb ik nu tot mijn beschikking? Wat (of wie) kan me hierbij helpen?

Voelen is een van de belangrijkste elementen wat een mens ‘vuurproef’ maakt.

Voelen wat we voelen, wat we nodig hebben, waar we naartoe willen, wat en wie we belangrijk vinden, wie we willen zijn… en wanneer we onszelf voor de gek proberen te houden. Voelen wanneer we onze eigen grens hebben bereikt en wanneer het nodig is om andere tools in te zetten (bijvoorbeeld bewegen, een vriend(in) bellen, gezond eten, etc.), zodat we ons weer beter…gaan voelen.

Verwachten dat stress of angst spontaan verdwijnt zonder daar iets voor te ‘doen’ is niet realistisch. We hebben allemaal ‘iets’ nodig, dat ons helpt naar ons gevoel te gaan en ernaar te luisteren. Zoals schrijven. Of mediteren. Of met Lego stenen bouwen. Of welke manier dan ook. Door te luisteren naar en accepteren van je gevoel ontstaat er ruimte voor zelfreflectie wat weer leidt tot zelfkennis; bewust zijn van je eigen gedragspatronen is ook onmisbaar om vuurproef te blijven. Hoe beter we in staat zijn stress (of angst) gedrag bij onszelf te herkennen, hoe eerder we kunnen kiezen welke tools we gaan inzetten die ons gaat helpen met die stress om te gaan. Dit is wat ons veerkrachtiger maakt. Wie wil dat niet?

Hoe herken jij stress(angst)gedrag bij jezelf en wat is jou ‘go-to’ strategie met het omgaan ervan?

Gezonde groeten, Emma.

=================================================================

18 maart, 2020

Afgelopen dagen zijn de geluiden rondom Coronavirus steeds harder geworden. De eerste dagen dacht ik, ‘waar heeft iedereen het over? Het is een vorm van de griep, het zal toch wel meevallen?’ Dit is mijn manier om mezelf gerust te stellen, natuurlijk. Minimaliseren, negeren en doorgaan, doen alsof er niets aan de hand is. Als ik dat lang genoeg doe en genoeg effort insteek, dan verdwijnt de dreiging voor even – het ís er ook niet. Zo kan ik mezelf (en een heleboel anderen, trouwens) vrolijk voor de gek houden. Dit heb ik jarenlang met succes gedaan. Maar ja, ik weet dat deze strategie bij mij hoort en weet nu wel beter. Dus nu even een flinke dosis eerlijkheid en mezelf confronteren met waar het écht over gaat.

De laatste dagen merk ik dat ik weer aan het vluchten ben – in veel en ongezond eten; in Netflix; in het consumeren van nieuws websites, zodat ik van alles op de hoogte ben. De gezonde dingen waar ik de laatste jaren zo hard aan heb gewerkt – zoals sporten, sociale contacten, zelfzorg en voedzaam eten – lijkt wel van een andere tijdperk te zijn. Ik doe geen van alle meer. Als ik heel eerlijk mag zijn: ik voel me ‘lost’. De laatste dagen is het een constante struggle om te weten hoe ik ‘moet’ voelen. Het Nederlandse gezegde, ‘doe normaal, dan doe je al gek genoeg’, daagt me uit om mij niet zo te voelen en te blijven doen alsof dit Corona gedoe er niet is. Dan voel ik me schuldig dat ik me soms zo ‘lost’ voel. Maar hoor dit: ik voel frustratie (vanwege de vrijheidsbeperking en ook niet weten hoe lang dit gaat duren); boosheid (op de mens, dat we blijkbaar niets hebben geleerd van MERS en SARS en dezelfde fouten blijven maken); verdriet (voor de mensen die ziek zijn en de zorgverleners die nu zelf risico lopen of de verschrikkelijke keuze moeten maken over wie mag leven); onzekerheid over de toekomst, voor mezelf en mijn gezin. Gemis (mijn familie en vrienden wonen in het buitenland); begrip voor alle strenge maatregelen; bang dat mijn man of een van mijn ouders ziek zullen worden en ik niet naar hen toe kan gaan… en nog veel meer. Ik voel momenteel veel en het kost me tijd om dat wat ik voel, te ordenen. Dus ja, af en toe even op de pauzeknop. Dat mag toch wel?

Op de achtergrond hoor ik de kritische stem dat hoort bij dat vluchtgedrag, terwijl ik het doe. Waar ben je mee bezig? Moet je dat wel doen? Doe dít ipv dát, is veel beter voor je. Maar ja, voor mij en iedereen die met deze situatie geconfronteerd worden en denken dat je de enige bent die zich ‘lost’ voelt – er is hier geen draaiboek voor. Ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik hiermee om moet gaan. Ik ben nu even uit balans en moet mijn voeten weer zien te vinden. Totdat ik mijn draai heb gevonden, vind ik het ok om mij zo te voelen. Het is ok om bang en gefrustreerd te zijn, verdrietig, onzeker. Er is geen betere manier om hiermee om te gaan. Iedereen moet zijn eigen manier zien te vinden, hoe zij hier het beste mee om kunnen gaan. En dat uitzoeken kost tijd. Dat hebben we nu, dus laten we het voor iets goeds gebruiken. Feel it. Accept it. Allow it. Be kind (to yourself). Move on. Repeat.

Het doet me goed om die woorden terug te lezen. Ik druk mijn gevoelens niet weg, ik accepteer ze volledig, zonder oordeel. Het geeft me de kracht om op zoek te gaan naar gezonde manieren om mijn tijd op een bewuste manier door te brengen. Ik heb ineens weer zin om iets leuks te gaan doen voor mezelf. Even een stukje schrijven, even een rondje wandelen of fietsen, of misschien zo lekker in bad terwijl de kids boven in de hut spelen. De rust is weer teruggekeerd.

Misschien trakteer ik mezelf op nog een aflevering van mijn favoriete serie – deze keer zonder schuldgevoel.