Zweverig

Vandaag lopen wij op het strand bij Zoutelande. Ik kijk uit over de duinen en ben ik overweldigd door de kleuren van de lucht, de ruigheid van de zee, en een gedachte: ‘ooit zal ik hier niet meer zijn. De familie waar ik nu bij hoor, zal ooit stoppen met bestaan’. Ik begrijp wel dat dit voor sommigen erg zwart denkend of deprimerend is. Alleen… ik zie het niet zo. Mijn liefde, mijn hart, heb ik ontdekt, is enorm en heeft veel ruimte nodig. Ze voelt zich hier, bij mijn familie, thuis. Ik word overweldigd door een enorme dankbaarheid, voor mijn man en kids, deze mooie plek. Dat we nu samen zijn, voor alle ups en downs die wij samen hebben gekend en sterker uitgekomen zijn. Wij zijn hier, ik voel liefde en geniet van ieder moment met ze.

We beginnen te lopen. En ik…te huilen. Ik probeer het voor mezelf te houden, ik wil niemand lastig vallen met mijn emoties. Maar mijn man wil toch weten wat me bezig houdt. Ik weet inmiddels beter dus laat ik het stromen, alles wat ik de afgelopen dagen heb gevoeld gooi ik eruit. De druk om te presteren, de lat dat ik steeds hoger leg voor mezelf en wat dat met me doet. Weer hard werken om gezien en gehoord te worden, geen fouten mogen maken van mezelf, maskers weer opdoen bij bepaalde mensen en bij anderen, pantsers. In mijn dagelijkse leven van afgelopen weken, voel ik me niet op mijn plek. Ik heb weer te vaak naar mji hoofd geluisterd en te weinig naar mijn hart. En dat wringt.

De laatste tijd, heb ik het gevoel dat, om een succes te zijn moet ik me aanpassen aan wat anderen willen, denken, of geloven. Ik merk dat mijn houding minder open is. Ik lever mijn nieuwsgierigheid en intuïtie in voor ‘de’ antwoorden die anderen mij proberen te overtuigen dat ze hebben. En ik, op zoek naar zekerheid, volg. Mijn ‘ik’ begint weg te zakken en ik raak in een lichte paniek. Ik verlang naar iets maar kan mijn vinger niet op de zere punt leggen, wat dat nou precies is. Totdat moment op het strand dat al mijn emotie naar boven borrelde, en ik eerlijk vertelde wat me bezighield.

Ooit heb ik een emotionele reis gemaakt: ik ging op zoek naar mezelf. Ik realiseer me nu dat het voor mij nooit om de eindbestemming ging, maar om de zoektocht zelf, de spanning dat het avontuur met zich meebrengt en wat ik onderweg ontdek. Heerlijk vond ik dat gevoel: het gevoel van zweven, ook al vond ik mezelf nooit een zweverige tiepje. Op het moment dat ik deze woorden teruglees, snap ik waar dat innerlijke strijd vandaan komt: daar ‘boven’, in de lucht waar ik zweefde, voelde ik ultieme vrijheid, het is dé plek waar ik het meeste thuis voel. Vertrouwen op niets anders dan mijn nieuwsgierigheid, mijn intuïtie, en een paar vleugels die me brengen waar ik moet zijn. Daar trek ik mijn eigen plan en bepaal mijn eigen tempo. Wat voelde dat heerlijk, niet wetend waar mijn volgende avontuur zou leiden. Ik besef me nu pas hoeveel ik haar, mijn ‘zweverige’ ik, heb gemist.

Als ik denk aan dat woord, ‘zweverig’, krijg ik allerlei (meestal negatieve) associaties: een mens die zo ver verwijderd is van de werkelijkheid van de meeste mensen dat ze als ‘niet van deze wereld’ lijkt te zijn. En ja hoor, daar komt ze weer, mijn interne taal fetisjist. Ik zeg dat woord, ‘zweverig’, hardop. Waar komt dat woord vandaan, eigenlijk? Wat maakt dat het als iets ‘negatiefs’ wordt ervaren? En ineens krijg ik een beeld van een vogel. Een vogel zweeft, ziet alles van een afstand en is daardoor in staat om een ander perspectief aan te nemen. Dat is toch mooi? Verder houdt ze rekening met de omgeving en weersomstandigheden en heeft vertrouwen dat ze zichzelf redt in tijden van schaarste of droogte. Ze scant de omgeving voor roofdieren en weet onveilige plekken te vermijden. En tijdens haar reis zingt ze een vrolijk deuntje. Hoe kan dit alles, dit ‘zweverigheid’, als iets negatiefs worden gezien… terwijl dit in mijn ogen juist krachtig overkomt?

Hier op aarde wil ik meedoen met de rest en als ik stilsta bij mijn eigen gedrag van de laatste tijd, besef ik dat ik me de laatste tijd hard als een paard rende of me stiekem als een kameleon gedroeg. Maar…om een succes in mijn eigen leven te zijn, is het voor mij belangrijk dat ik blijf zweven, dat ik op mezelf blijf vertrouwen, dat ik weet wat ik nodig heb en hoe ik dat weet te krijgen. Bij mij begint het met liefde en mijn hart de ruimte gunnen om gevoeld te worden. Alleen zo zal ik in staat zijn om anderen verder te helpen in hun reis. Als ik andermans beeld van succes blijf chasen, zal ik nooit een succes in mijn eigen leven worden.

And just like that…de storm in mij is weer gaan liggen. Er is weer ruimte om verder te reflecteren, te genieten van dit moment. Te ontdekken wat ik op dit moment nodig heb om mijn reis door te zetten. Laat mij lekker zweven. Op naar de volgend avontuur.